Niet baas, wel bondgenoot

Honden zijn dieren die in gevangenschap leven. Dat klinkt als een vergezocht statement en wat kort door de bocht, maar als je erover gaat nadenken, zit er wel heel wat waarheid in.

Honden worden nog vaak gezien als bezit, wat hen in realiteit, en vooral wettelijk, even veel rechten geeft als een tafel of stoel. Wij bepalen wanneer ze buiten gaan. Hun bewegingsvrijheid wordt beperkt door hekken, deuren en poortjes. We gebruiken leibanden, koorden en soms kettingen om hen vast te houden. Onze honden eten wanneer wij ze eten geven en vooral ook wat wij ze te eten geven. Ze mogen rondlopen, gaan wandelen, snuffelen wanneer wij dat bepalen.

Honden worden vaak aangeraakt zonder toestemming. Ze slapen wanneer wij dat willen. Leven waar wij leven en spelen wanneer wij de interactie willen aangaan. En toch zijn we steeds op zoek naar nieuwe manieren om hen te controleren. We raken geïrriteerd wanneer ze normaal honds gedrag tonen zoals kauwen, springen, grommen, snuffelen, graven en blaffen.

Daarom bekijk ik mezelf niet als hondenbaasje, maar als bondgenoot, behartiger van hun belangen en vooral als familielid. Wij, viervoeter of tweevoeter, hebben allemaal nood aan grenzen, duidelijke communicatie en voorspelbaarheid om ons veilig te voelen. Om gelukkig te zijn hebben we ook nood aan vrijheid, de mogelijkheid om keuzes te maken en aan zelfvertrouwen.

Onze honden voelen en denken, ze ervaren emoties, kunnen depressief worden, opgewonden of bang, net zoals wij. Ik wil even stilstaan bij hoe goed onze honden zich kunnen aanpassen aan het leven in een context die vooral gericht is op mensen en menselijk gedrag. Hoe honden die een verschrikkelijk leven hebben gehad nog steeds liefde kunnen geven. Hun mogelijkheden om zich aan te passen, om met ons samen te leven, geven ons zoveel voldoening.
Dat blijft me verwonderen.